Het stadshart presenteert zijn zuurstofrijke hoofdaders uitbundig en trots aan de buitenwereld, waar levendige bedrijvigheid en iconische architectuur samenkomen. Rotterdam leeft, en profileert zichzelf maar al te graag als de stad van de toekomst. Een aantal jaar geleden keerde ik als jonge ambitieuze fotograaf terug naar Rotterdam, de stad van mijn jeugd. De aantrekkingskracht van de stad groeide, er was genoeg plaats voor mensen zoals ik, mensen die vooruit willen. Mijn verhaal past uitstekend in het plaatje wat Rotterdam voor zichzelf schetst de komende jaren. Ik bouw aan mijn toekomst, Rotterdam bouwt op mij. Ik ben het verhaal over groei en beweging, mijn carrière zit in de lift, net zoals Rotterdam. Ik ben dat Rotterdam, dus ik ben de metafoor. Maar het kunnen vertellen van dit succesverhaal is óók een keuze die volledig gebaseerd is op privilege. De privilege om ervoor te kiezen Rotterdam in zijn gezonde, grootstedelijk flair te portretteren.

Rotterdam is ook de armste stad van Nederland. Waar ik onderdeel van mag zijn, is voor heel veel bewoners van Rotterdam een onbekende realiteit. Meedoen met de vooruitgang lukt niet iedereen en zorgt voor segregatie aan de zuurstofarme onderkant van de stad. Problemen hopen zich op in de haarvaten van Rotterdam, waar bewoners met ernstige honger, schulden, schaamte, stress, uitzichtloosheid en isolatie dagelijks leven. Deze ongezonde realiteit gaat aan ons voorbij, want wie vooruitgaat, vergeet namelijk achterom te kijken.

Als fotograaf besloot ik wel achterom te kijken. Ik ben mij namelijk bewust van mijn privileges, en ben niet bang om ze te erkennen. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe het is om geen geld te hebben, of tot mijn sterfdag diep in de schulden te zitten. In mijn jeugd heb ik nooit te maken gehad met stress, honger, of een gebrek aan spullen. Ook ben ik wit, hoogopgeleid en heb ik mijn financieel falen altijd kunnen compenseren met een greep in de kier van de buidel van mijn ouders, die altijd liefdevol openstond. Bovenal geloof ik in de kracht van lokaal, dus in plaats van naar armoede te loeren als toerist in een ontwikkelingsland, besloot ik het op te zoeken in eigen stad. Zonder verwachtingen of ervaring, maar uit verwondering en overtuiging.

Over deze zoektocht ben ik een project begonnen. Het bleek een zoektocht naar vergeten voordeuren. De overtuiging heerst nog steeds dat mensen zichzelf uit de armoede moeten helpen. Maar door daadwerkelijk de drempel over te stappen bij mensen thuis en met ze mee te lopen in hun dagelijkse poging te overleven, kom ik erachter dat zelfredzaamheid en veerkracht ver te zoeken zijn. Wie faalt, trekt zich terug en wordt het liefst onzichtbaar. Over deze bewoners van Rotterdam, die thuis stilletjes in armoede leven, maak ik verhalen. Ik volg ze nu ruim een jaar op de voet waarbij ik de context van hun leven in beeld, document en tekst vastleg. Het doel van mijn werk is om armoede achter de voordeur van de nodige verbeelding te voorzien. Het zijn verhalen over langdurige armoede, over bewoners die stilstaan. En stilstand is achteruitgang.

De vraag blijft, welk verhaal willen we vertellen over onze stad? Mijn werk gaat over mijn stad, en als maker probeer ik middenin de kloof te gaan staan tussen stilstand en groei, tussen vergeten en gezien, tussen schaamte en trots. Elke Rotterdammer verdient het namelijk om de metafoor te zijn in plaats van de ongelukkige kant van de antoniem.