Vanuit een holistische overtuiging kun je de stad Rotterdam zien als een levend orgaan. De populaire opvatting is dat de stad gezond is, want in Rotterdam gonst en suddert het van de vooruitgang. Het stadshart presenteert zijn zuurstofrijke hoofdaders uitbundig en trots aan de buitenwereld, waar levendige bedrijvigheid en iconische architectuur samenkomen. Rotterdam leeft, en profileert zichzelf maar al te graag als de stad van de toekomst. Een aantal jaar geleden keerde ik als jonge ambitieuze fotograaf terug naar Rotterdam, de stad van mijn jeugd. De aantrekkingskracht van de stad groeide, er was genoeg plaats voor mensen zoals ik, mensen die vooruit willen. Mijn verhaal past uitstekend in het plaatje wat Rotterdam voor zichzelf schetst de komende jaren. Ik bouw aan mijn toekomst, Rotterdam bouwt op mij. Ik ben het verhaal over groei en beweging, mijn carrière zit in de lift. Ik ben dat Rotterdam, dus dat maakt mij de metafoor.

Maar het kunnen vertellen over de stad als succesverhaal is óók een keuze die volledig gebaseerd is op privilege. De privilege om ervoor te kiezen de stad Rotterdam in zijn gezonde, grootstedelijk flair te portretteren. Maar Rotterdam is ook de armste stad van Nederland. Waar ik onderdeel van mag zijn, is voor heel veel bewoners van Rotterdam een onbekende realiteit. Meedoen met de vooruitgang lukt niet iedereen en zorgt voor segregatie aan de zuurstofarme onderkant van de stad. Problemen hopen zich op in de haarvaten van Rotterdam, waar bewoners met ernstige honger, schulden, schaamte, stress, uitzichtloosheid en isolatie dagelijks leven. Deze ongezonde realiteit gaat aan ons voorbij, want wie vooruitgaat, vergeet namelijk achterom te kijken.

Als visueel antropoloog besloot ik wel achterom te kijken. Ik ben mij namelijk bewust van mijn privileges, en ben niet bang om ze te erkennen. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe het is om op te groeien met honger, of tot mijn sterfdag diep in de schulden te zitten. Bovenal heb ik het goed in Rotterdam, de ernstige cijfers over armoede in onze stad spreken om die reden niet tot mijn verbeelding. Ik besloot armoede daarom op te zoeken in eigen stad, uit verwondering en overtuiging. Over deze zoektocht gaat dit project. Het bleek een zoektocht naar vergeten voordeuren.

De overtuiging heerst nog steeds dat mensen zichzelf uit de armoede moeten helpen. Maar door daadwerkelijk de drempel over te stappen bij mensen thuis en met ze mee te lopen in hun dagelijkse poging te overleven zonder geld, kom ik erachter dat zelfredzaamheid en veerkracht ver te zoeken zijn. Wie faalt, trekt zich terug en wordt het liefst onzichtbaar. Over deze bewoners van Rotterdam, die thuis een vergeten bestaan lijden, maak ik verhalen. Ik volg ze nu ruim een jaar op de voet waarbij ik de context van hun leven in beeld, document en tekst vastleg. Het zijn verhalen over langdurige armoede, over bewoners die stilstaan. En stilstand is achteruitgang.

Om bewoners te bereiken die stilstaan, is het noodzakelijk om te vertragen. Dit project streeft daarom naar duurzaamheid en diepgang, en is van onbepaalde duur. De vraag blijft, welk verhaal willen we vertellen over onze stad? Mijn werk gaat over mijn stad, en als maker probeer ik middenin de kloof te gaan staan tussen stilstand en groei, tussen vergeten en gezien, tussen schaamte en trots. Elke Rotterdammer verdient het namelijk om de metafoor te zijn in plaats van de ongelukkige kant van de antoniem.