Een stad kun je zien als levend orgaan. De stad Rotterdam wekt de indruk dat het leeft en blaakt van gezondheid. De welvaart pronkt er trots, Rotterdam profileert zich maar al te graag als de stad van de toekomst. In het zuurstofrijke stadshart worden architectuur, bedrijvigheid en diversiteit uitbundig aan de buitenwereld gepresenteerd. De grootstedelijke flair van Rotterdam is aanstekelijk, maar niet voor alle bewoners. Rotterdam is namelijk nog steeds de armste stad van Nederland.

Meedoen met de ingebeelde toekomst is voor veel Rotterdamse bewoners uitgesloten. Deze bewoners segregeren van de rest en vormen de zuurstofarme onderkant van de stad. Armoede is nog steeds weinig imaginair, maar in de onzichtbare haarvaten van Rotterdam is de realiteit voor veel bewoners schrijnend. Armoede is absoluut geen individuele keuze, maar een zware, erfelijke ziekte of een institutionele vloek. De dagelijkse gevolgen van armoede worden sinds de toeslagenaffaire langzaam onthuld, maar nog steeds is armoede pijnlijk onzichtbaar. Een leven in langdurige armoede spreekt niet tot onze collectieve verbeelding.

En dat is een probleem. Dit project is een poging het alledaagse van armoede te erkennen en verbeelden door voor bewoners een plek te creëren waar ze er zelf over kunnen vertellen. In eigen woorden, hoe lang of kort het ook mag zijn. Als fotograaf maak ik hier beelden bij, niet om