Een stad kun je zien als levend orgaan. Sommige steden zijn gezond, andere mankeren wat. De stad Rotterdam wekt de indruk dat het leeft en blaakt van gezondheid. Rotterdam profileert zichzelf maar al te graag als de stad van de toekomst, want in Rotterdam gonst en suddert het van de vooruitgang. Het stadshart presenteert de zuurstofrijke hoofdaders vol architectuur, bedrijvigheid en diversiteit uitbundig aan de buitenwereld. Maar de keuze om de grootstedelijke flair van Rotterdam te vergroten, is een groot privilege. In dit plaatje is namelijk onzichtbaar gemaakt dat Rotterdam ook de armste stad van Nederland is. Meedoen met de vooruitgang is voor veel Rotterdamse bewoners uitgesloten. Deze bewoners segregeren en vormen de zuurstofarme onderkant van de stad. Problemen hopen zich op in de haarvaten van Rotterdam, waar bewoners met ernstige honger, schulden, schaamte, stress, uitzichtloosheid en isolatie dagelijks proberen te overleven. Deze ongezonde realiteit gaat maar al te graag aan ons voorbij, want wie vooruitgaat vergeet namelijk achterom te kijken.

Als visueel antropoloog besloot ik wel achterom te kijken. Ik ben mij namelijk bewust van mijn privileges, en ben niet bang om ze te erkennen. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe het is om op te groeien met honger, of tot mijn sterfdag diep in de schulden te zitten. Bovenal heb ik het goed in Rotterdam, de ernstige cijfers over armoede in onze stad spraken om die reden niet tot mijn verbeelding. Ik besloot armoede daarom op te zoeken in eigen stad, uit verwondering en overtuiging.

Over deze zoektocht gaat dit project. Het bleek een zoektocht naar ongelijkheid, naar mensen die zich schuilhouden achter de voordeur. Ik volg sommige bewoners nu geruime tijd op de voet waarbij ik de context van hun leven in beeld, document en tekst vastleg. Het zijn verhalen over langdurige armoede, over bewoners die stilstaan. En stilstand is achteruitgang. Om bewoners te bereiken die stilstaan, is het noodzakelijk om te vertragen. Dit project streeft daarom naar duurzaamheid en diepgang, en heeft daarom geen einddatum.  

Mijn naam is Laisa Maria en als autonome verhalenmaker probeer ik middenin de kloof te gaan staan tussen stilstand en groei, tussen vergeten en gezien, tussen schaamte en trots. Ik geloof dat we ongelijkheid kunnen bestrijden als we kansarmere mensen niet uitsluiten van kennisconstructie en dialoog. De verhalen en portretten op deze projectsite zijn daarom met veel aandacht en zorg samengesteld. Volg en steun de ambities van dit project via instagram, facebook en twitter.